Friday, December 24, 2010

Beware of Greeks Bearing Bonds

Today I read the "The Sidney Awards" article of The New York Times columnist David Brooks. In the article the author mentions some noteworthy essays of 2010:

"I try not to fall into a rut, but every December I give out Sidney Awards for the best magazine essays of the year, and every year it seems I give one to Michael Lewis...
This year it was a Vanity Fair piece called “Beware of Greeks Bearing Bonds.”...
His specific subject is Greece, a country that plundered its public institutions while spoiling and atomizing itself...
Lewis’s genius was to show how the moral breakdown spread into one of the most remote institutions on earth, a 1,000-year-old monastery cut off by water, culture and theology that, nonetheless, managed to put itself at the center of the great plundering."

I decided to read the essay published on October 1, 2010. It is definitely a very interesting one and I strongly recommend reading it to everybody! Apparently, the economic collapse of Greece was accompanied or preceded by moral collapse. The summary of this very nice essay is below:

Beware of Greeks Bearing Bonds*


After systematically looting their own treasury, in a breathtaking binge of tax evasion, bribery, and creative accounting spurred on by Goldman Sachs, Greeks are sure of one thing: they can’t trust their fellow Greeks.


In addition to its roughly $400 billion (and growing) of outstanding government debt, the Greek number crunchers had just figured out that their government owed another $800 billion or more in pensions. Add it all up and you got about $1.2 trillion, or more than a quarter-million dollars for every working Greek.


In just the past decade the wage bill of the Greek public sector has doubled, in real terms—and that number doesn’t take into account the bribes collected by public officials. The average government job pays almost three times the average private-sector job...The retirement age for Greek jobs classified as “arduous” is as early as 55 for men and 50 for women...In Greece the banks didn’t sink the country. The country sank the banks.

The scale of Greek tax cheating was at least as incredible as its scope: an estimated two-thirds of Greek doctors reported incomes under 12,000 euros a year—which meant, because incomes below that amount weren’t taxable, that even plastic surgeons making millions a year paid no tax at all. One reason no one is ever prosecuted...is that the Greek courts take up to 15 years to resolve tax cases. The Greek state was not just corrupt but also corrupting...the credit boom had pushed the country over the edge, into total moral collapse.

In 2001, Greece entered the European Monetary Union, swapped the drachma for the euro, and acquired for its debt an implicit European (read German) guarantee. Greeks could now borrow long-term funds at roughly the same rate as Germans—not 18 percent but 5 percent. To remain in the euro zone, they were meant, in theory, to maintain budget deficits below 3 percent of G.D.P.; in practice, all they had to do was cook the books to show that they were hitting the targets...Any future stream of income that could be identified was sold for cash up front, and spent.


...In late 2008, news broke that Vatopaidi [Monastery] [1] had somehow acquired a fairly worthless lake and swapped it for far more valuable government-owned land. How the monks did this was unclear—paid some enormous bribe to some government official, it was assumed. No bribe could be found, however. It didn’t matter: the furor that followed drove Greek politics for the next year. The Vatopaidi scandal registered in Greek public opinion like nothing in memory...“Without Vatopaidi, Karamanlis is still the prime minister, and everything is still going on as it was before.”


After the new party (the supposedly socialist Pasok) replaced the old party (the supposedly conservative New Democracy), it found so much less money in the government’s coffers than it had expected that it decided there was no choice but to come clean.The prime minister announced that Greece’s budget deficits had been badly understated—and that it was going to take some time to nail down the numbers.... In came the I.M.F. to examine the Greek books more closely; out went whatever tiny shred of credibility the Greeks had left. “How in the hell is it possible for a member of the euro area to say the deficit was 3 percent of G.D.P. when it was really 15 percent?” a senior I.M.F. official asks. “How could you possibly do something like that?”


Among the first moves made by the new minister of finance [
George Papaconstantinou] was to file a lawsuit against the Vatopaidi monastery, demanding the return of government property and damages. Among the first acts of the new Parliament was to open a second investigation of the Vatopaidi affair, to finally nail down exactly how the monks got their sweet deal. 

In a society that has endured something like total moral collapse, its monks had somehow become the single universally acceptable target of moral outrage. Every right-thinking Greek citizen is still furious with them and those who helped them, and yet no one knows exactly what they did, or why.


In the late 1980s, Vatopaidi was a complete ruin—a rubble of stones overrun with rats. The frescoes were black. The icons went uncared for. The place had a dozen monks roaming around its ancient stones, but they were autonomous and disorganized.


That changed in the early 1990s, when a group of energetic young Greek Cypriot monks...saw a rebuilding opportunity: a fantastic natural asset that had been terribly mismanaged. [Father] Ephraim set about raising the money to restore Vatopaidi to its former glory. He dunned the European Union for cultural funds. He mingled with rich Greek businessmen in need of forgiveness. He cultivated friendships with important Greek politicians. In all of this he exhibited incredible chutzpah. For instance, after a famous Spanish singer visited and took an interest in Vatopaidi, he parlayed the interest into an audience with government officials from Spain. They were told a horrible injustice had occurred: in the 14th century a band of Catalan mercenaries, upset with the Byzantine emperor, had sacked Vatopaidi and caused much damage. The monastery received $240,000 from the government officials


...Most famously, until scandal hit, Prince Charles had visited three summers in a row, and stayed for a week each visit.


From an ancient deed to a worthless lake the two monks had spun what the Greek newspapers were claiming, depending on the newspaper, to be a fortune of anywhere from tens of millions to many billions of dollars. But the truth was that no one knew the full extent of the monks’ financial holdings...And the business had started with nothing to sell but forgiveness.


The day before I left Greece the Greek Parliament debated and voted on a bill to raise the retirement age, reduce government pensions, and otherwise reduce the spoils of public-sector life...Thousands upon thousands of government employees take to the streets to protest the bill...Two months earlier, on May 5, during the first of these protest marches, the mob offered a glimpse of what it was capable of. Seeing people working at a branch of the Marfin Bank, young men hurled Molotov cocktails inside and tossed gasoline on top of the flames, barring the exit. Most of the Marfin Bank’s employees escaped from the roof, but the fire killed three workers, including a young woman four months pregnant...The events took place in full view of the Greek police, and yet the police made no arrests.


The question everyone wants an answer to is: Will Greece default?...It behaves as a collection of atomized particles, each of which has grown accustomed to pursuing its own interest at the expense of the common good. There’s no question that the government is resolved to at least try to re-create Greek civic life. The only question is: Can such a thing, once lost, ever be re-created?

http://www.vanityfair.com/business/features/2010/10/greeks-bearing-bonds-201010
[1] The Wikipedia article:Vatopedi Monastery.

Sunday, November 28, 2010

Failed Romanian Attempt to Manufacture Airliners: ROMBAC 1-11

ROMBAC 1-11 [WikiMedia image by Luc Willems]
Romania when led by Nicolae Ceauşescu attempted to manufacture British BAC 1-11 airliners in the late 1970s: it was hoped to manufacture up to 80 aircraft for the so called "third world countries" including the Rolls-Royce Spey engines. The aircraft was redesignated ROMBAC 1-11.

Interestingly, the Romanians invested heavily to manufacture western aircraft engines. The Romanian manufacturer Turbomecanica S.A. web site says:

"The best available manufacturing equipment was purchased, and licenses to manufacture and build Viper 633-41, Turmo IV C engines and PUMA helicopter gearboxes and rotorheads were obtained from Rolls-Royce, Turbomeca and Aerospatiale respectively. Due to the lack of reliable local sources for special components, accessories, and tooling, the facility was required to produce all this material on a self-sufficient basis, but at the expense of efficiency. The size of the company was gradually increased, to accommodate an estimated capacity of 4,400 employees....In 1980, a license was obtained ... from Rolls-Royce for the manufacture of the Spey 512-14 DW civil turbofan, powering the Romanian built variant of the BAC-111-500 airliner." [1]

When the Romanians selected the BAC 1-11 to licence built [2], it was a failure already: Boeing 737, McDonnell Douglas DC-9 and Fokker F-28 had dominated the market. The airliner proved to be noisy, underpowered and uneconomical.

"Between 1972-1982 only 35 1-11 were built...This [The last delivery] took place on 30 May 1984. A total of 235 aircraft had been delivered from Hurn and Weybridge." [3]

"There were two reasons why the production line was kept open [1972 onwards]...: first, BAC hoped that Rolls-Royce would develop a quieter and more powerful version of the Spey engine, making possible further One-Eleven developments; second, throughout the early part of the period Romania was negotiating to buy the entire One-Eleven programme and transfer production of the type to Bucharest." [4]

As the Rolls-Royce was recovering from the bankruptcy, it did not design quieter and more powerful versions of the Spey engine.  However, the Romanians insisted to manufacture the BAC 1-11!

"The first flight of a Rombac 1-11 YR-BRA took place on 18 September 1982. Production continued until the 9th and last ever new production 1-11 YR-BRI came off the line. It's first flight took place in April 1989. It was delivered to Romavia in 1991...2 further airframes remained incomplete in Romania." [5]

At the end, the Romanians procured airframe and engine licenses of a failed design and manufactured just 9 airliners without any export success! What a huge financial loss! George Friedman of STRATFOR wrote recently:

"Ceausescu decided to pay off the national debt. His reason seemed to flow from his foreign policy — he didn’t want Romania to be trapped by any country because of its debt — and he repaid it by selling to other countries nearly everything that was produced in Romania. This left Romania in staggering poverty; electricity and heat were occasional things, and even food was scarce in a country that had a lot of it. The Securitate, a domestic secret police whose efficiency and brutality were impressive, suppressed unrest. Nothing in Romania worked as well as the Securitate." [6]

In Europe Stage III noise abatement regulations took effect in March 2003 and effectively grounded the infamously noisy BAC 1-11 there, although it continues to fly like in very small numbers in other parts of the world:

"...as of November 2010 there are less than 10 aircraft still in service and many of these only fly occasionally." [7]

Finally, on 12 February  2010, the European Aviation Safety Agency revoked the Type Certificate for the BAC 1-11. [8]

I think the ROMBAC 1-11 disaster is a brilliant example of "irrational" industrialization attempt: nationalism and wishful thinking blind eyes. Simply procuring licenses by pouring money at the expense of lower life standards for the citizens is no substitute for decades long research and development work in many areas! The developed countries know very well the developing countries look for shortcuts and exploit it skillfully.

Final note: it looks like that as of 2009 all the ROMBAC 1-11's are retired.


[2] According to the Wikipedia article, the contract signed on 9 June 1979.
[4] Wikipedia article.


Sunday, November 14, 2010

Osmanlı Donanmasında Buhar ve Zırh Devrimi 1830-1876

Toplumsal Tarih dergisinin Haziran 2010 sayısının dosya konusu "Modernleşme Sürecinde Osmanlı Askeri Tarihi". Bence makalelerden Emir Yener'a ait "Osmanlı Donanmasında Buhar ve Zırh Devrimi 1830-1876"* ilginç bir yazı. Makale yazarın yüksek lisans tezi esas alınarak kurgulanmış: Iron Ships and Iron Men: Naval Modernization in the Ottoman Empire, Russia, China and Japan from a Comparative Perspective, 1830-1905 (Yüksek Lisans Tezi, Boğaziçi Üniversitesi, 2009). Yazarın konuyla ilgili bir kitabı var: From the Sail to the Steam: Naval Modernization in the Ottoman, Russian, Chinese and Japanese Empires 1830-1905 (Saarbücken, Lambert Academic Publishing, 2010).

"19. yüzyıl dünya tarihinde deniz gücünün altın çağıydı...Makineleşen savaş filolarının katlanarak artan stratejik hareketliliği ve ateş gücü sayesinde Batı devletleri [sic] 1815 yılında dünya topraklarının %35'i oranındaki hakimiyet oranını 1914 yılında %85'e çıkartabilmişlerdi...19. yüzyıl dünyasında Osmanlı İmparatorluğu da taşıdığı büyük güç sıfatını koruyabilmek için kendi deniz kuvvetlerini sürekli yenilemek üzere çaba göstermiştir. Bu çaba Sultan Abdülaziz'in saltanatı sırasında dünyanın dördüncü büyük zırhlı filosunun kurulması ile doruğa ulaştı. Ne var ki...93 Harbi'ni izleyen 20 yıl içerisinde bu devasa filo adeta eriyip yok oldu." [1]

1853
'de Sinop Savaşı'nda Ruslar Osmanlı Donanması'nı yok ettiler: Amiral Pavel Nakhimov filosunu büyük bir maharetle yönetti. Bu savaş yelkenli gemilerle yapılan son büyük deniz savaş sayılsa da her iki tarafta buharlı küçük savaş gemileri vardı. Kırım Savaşı'nda Fransız Lave sınıfı floating battery'ler başarılı olunca, özellikle Kinburn Savaşı'nda, bütün büyük donanmalar yelkenli savaş gemilerinin zırhlı buhar makineli savaş gemileriyle yenilemeye başladılar.

"Buharlı gemi emperyalizmin en önemli silahlarından birisi olarak böylece [buharlı gemiler sayesinde Batı donanmalarının küresel erişim kazanmaları] ortaya çıktı. İlk buharlı gemiler her ne kadar asker sevkiyatında ve geleneksel muharebe birimleri olan yelkenli kalyonları yedekleme işlerinde vazgeçilmez olsalar da, yeterli miktarda silah taşımalarını engelleyen çarkları yüzünden en fazla filo destek üniteleri olarak kalmaya mahkum olmuşlardı. Bu durum 1840'larda uskurun icadi ile değişti." [2]

İlk uskurlu kalyon Fransız donanmasına 1850 yılında katılan Napoléan oldu. Ünlü Fransız deniz araçları tasarımcısı Henri Dupuy de Lôme tarafından tasarlanan bu savaş gemisinin yelkenleri de vardı ve ahşaptı. Kırım Savaşı'nda tüm dikkatleri üzerine çekmişti.

"Buhar makinesinin savaş filosunu dönüştürmesinin ardından gelen ikinci adım, gemilere metal zırh kaplanması idi...Ancak yangın mermilerinin yaygın kullanıldığı Doğu Asya'nın aksine, Avrupa sularında genel norm som demir gülleler kullanmak olduğundan gemi zırhlanmasına ihtiyaç duyulmamıştı. Bu durum 1822 [3] yılında Fransız ordusundan Albay Paixhans'ın yangın mermisi atan ağır bir top üretmesi ile değişti."

"1859 yılında tamamlanan [Fransız] Gloire, tarihin ilk açık deniz zırhlı muharebe gemisi idi ve 36 top taşımaktaydı. Gövdesi ahşap üstüne demir kaplama idi."

"...İngiliz donanmasından bir Kırım Savaşı gazisi olan Albay Cowper Coles ise çapları ve boyları giderek büyüyen topların makul boyutlarda bir gövdeye nasıl yerleştirilecekleri sorununa 1862 ylında döner top kulesi ile etkili bir çözüm geliştirdi. Top kulesi ayrıca yelkenin de
kesin sonunu getirmiştir...1873 yılında genç İtalyan donanması için kızağa konulan Duilio ve Dandolo [4] zırhlıları iki adet top kulesinde toplam dört adet 17 pusluk top taşıyor, çelikle güçlendirilmiş bir zırh kuşağı ile korunuyor ve hiçbir yelken taşımıyorlardı. Onların inşası ile beraber modern zırhlı savaş gemileri çağı kesin olarak başladı. Artık deniz gücü olmak zırhlı sahibi olmak ile belirlenecekti." [5]

1830 Londra Antlaşması ile Yunanistan bağımsızlığını kazanıp barış geldiğinde Osmanlı donanması tükenmiş durumdaydı:
* Napolyon'un 1798 Mısır seferinden beri süregelen aralıksız savaşlar,
* Navarin Savaşı'nda (1827) uğranılan çok ağır kayıplar,
* Yunan ayaklanması nedeniyle çok önemli olan Rum leventlerin atılması.

"Barışın tesis edilmesiyle beraber Sultan II. Mahmud donanmayı tekrar ayağa kaldırmak için harekete geçti. Bu yenileme programının üç temel amacı kaybedilen gemilerin yerine en son teknolojik sistemde yeni birimler koymak, mürettebat kıtlığı sorununa çözüm getirmek ve kifayetlerini yükseltmek ve en önemlisi, donanmanın idaresini merkezileştirip subayları profesyonelleştirmek olarak özetlenebilir.

Osmanlı İmparatorluğu'nun hem gemi yapımı için elverişli malzemeler açısından zenginliği hem de ... Tersane-i Amire'nin kifayeti özellikle yabancılar tarafından sık sık dile getirilmiştir." [6].

Mahmudiye, Haliç'teki Tersâne-i Âmire tarafından 1829'da yapıldı ve 1875'e kadar kullanıldı. Uzunca bir süre süre için dünyadaki en büyük savaş gemisiydi.

Görünüşe göre Osmanlılar'ın
iyi amiralleri ve denizcileri pek yoktu, ama yelkenli savaş gemisi yapmasını iyi biliyorlardı: 

"Mahmudiye (1829), ordered by the Ottoman Sultan Mahmud II and built by the Imperial Naval Arsenal on the Golden Horn in Istanbul, was for many years the largest warship in the world." [7]


Bozuk ilişkiler nedeniyle İngiltere ve Fransa'dan teknoloji alamayan Osmanlı İmparatorluğu Amerika  Birleşik Devletleri'ne yöneldi:

"Yetenekli gemi yapımcısı Foster Rhodes Kaptanıderya [sic] Çengeloğlu Tahir Paşa'nın koruması altında birçok gemi inşaat etmiş, ayrıca buhar gücünün Osmanlı donanmasına girişine büyük katkıda bulunmuştur...Yerel inşaatlar Foster Rhodes'in buharlı gemi inşaatı için düzenlediği Aynalıkavak Tersanesi'nde gerçekleştirilmişlerdi.


Osmanlı donanmasında ilk buharlı filotila 1848 yılında inşa edilen dört adet Taif sınıfı [8] yandan çarklı fırkateyn ile kuruldu...1851 yılında Mısır Hıdivi [sic] Abbas Paşa tarafından Sultan Abdülmecid'e hediye edilen 22 toplu Muhbir-i Sürûr fırkateyni ise Osmanlı donanmasının ilk uskurlu savaş gemisi oldu.

Donanma için insan gücü kıtlığını çözmek ise gemi inşaatı kadar kolay olmadı...mürettebat kıtlığı sorunu hiçbir zaman tam anlamıyla çözülememiştir.

1845 yılında donanma ıslahatını yürütmek içim kurulan Meclis-i Bahrî'nin çalışmaları 12 Mart 1867 tarihinde Tersâne-i Âmire ve Donanma-i Hümayûn iaderelerinin birleştirilmesi, Kaptanıderyalık [sic] makamının ilgası ve Bahriye Nezareti'nin kurulması ile sonuçlandı." [9]

Görünüşe göre Mekteb-i Bahriye 1851'de Heybeliada'da açılıyor. Ayrıca:
 
"...Meclis-i Bahrî''nin 1853 tarihli rütbe reformu ile deniz subaylarının rütbeleri açık ve net bir hiyerarşi ile yeniden düzenlenmiştir." [10]

Mesudiye, Aralık 1875'de hizmete girdi ve 13 Aralık 1914'de İngiliz B11 denizaltısı tarafından Çanakkale'de batırıldı.

Osmanlılar, Kırım savaşı sonrası çağa ayak uydurmak için çok sayıda savaş gemisi yaptırdılar. Örneğin İngiltere'den satın alınan ve 1875 yılında teslim alınan Mesudiye "ironclad" için:

"..hizmete girdiği sırada dünyanın en büyük savaş gemisiydi..." [11]

deniyor. Bu iddia doğru olmayabilir, ama muhtemelen aynı zamanda sipariş edilen ama teslim edilmeyip İngiliz donanmasına katılan savaş gemileri için ArGe masraflarını Osmanlı hükümeti yüklendi!

"İki yüzden fazla İngiliz ustabaşı ile kalifiye işçi gerekli teknik deteğin sağlanması için istihdam edilmekteydi. Tersâne-i Âmire imparatorluğun en büyük sanayi kuruluşu haline geldi.

Ne var ki, Osmanlı İmpaeratorluğu'nu birinci sınıf bir deniz gücü haline getiren bu olağanüstü atılım ekonomik olarak çok ağır sonuçlara yol açtı....Silahlanma programı ancak kontrolsüzce alınan dış kredi ile yürütülebiliyordu ki bu borçlanma, 1873 küresel finans krizi ardından 1876 Osmanlı moratoryumuna yol açacaktı." [12]

"1876 yılında Aziziye zırhlısına atanan Mülazım Süleyman Nutkî, savaş filosunun bu en güçlü üyelerinden birinde düzen ve disiplin yerine noksan mürettebat, baştan savma talim ve alaylı-mektepli olarak ikiye bölünmüş, birbirinden nefret eden bir subay kadrosu bulunca şaşırmştı. Ne yazık ki bu resim dış kredi ile kurulmuş etkileyici zırhlı filosunun ardında yatan esas görüntüyü yansıtmaktaydı...Rusya Karadeniz'de savaş filosu kurmaktan men edildiği için '93 harbi (1877-78) esnasında Osmanlı donanmasın karşısında bir avuç mayın gemisi ve silahlandırılmış ticaret gemisi haricinde bir güç bulunmuyordu. Bu duruma rağmen sonuç tam bir fiyasko oldu...Halbuki Osmanlı donanması mevcut gücünün yarısıyla bile hamlede bulunsa yapacağı bir çıkartma ile Balkanlar'da ilerleyen Rus ordusunun ikmal hattını kesip büyük bir zafere imza atabilirdi.

Maliyeyi iflasa sürükleyen donanma programından alınan bu olumsuz sonuç hem yönetici kesimde hem kamuoyunda büyük infiale yol açtı. "Donanma istemezük!" solganı duyulan yaygın tepkiyi ifade etmekteydi. Sultan II. Abüdlhamid saltanatında Osmanlı imparatorluğu deniz gücü olmak iddiasını kesin olarak kenara koydu. Artık öncelik savaş filosuna değil istihk
âmlar, mayınlar ve torpil gemilerine dayalı sahil müdafaa stratejisine verilecekti." [13]

"Ancak kıyı savunmasında da aşırıya kaçılarak çekirdek bir savaş filosunun olsun korunamaması neticesinde, Ege Denizi'nin savunması aşındı ve Balkan Savaşları'nda Yunanistan'ın Ege adalarını ele geçrimesine engel olunamadı." [14]

Bence Osmanlılar'ın yarım yüzyıla yakın bir süre donanmaya çok büyük kaynak ayırıp çok az sonuç almaları "akılsızca" silahlanmaya çok güzel bir örnek. Doğru dürüst yüksek okullar açmadan, hiçbir ArGe merkezi kurmadan "şark kurnazlığı" ile kestirme yollardan ilerlemeye çalışmak çok büyük bir hata. Savaş gemileri güçlü bir donanmanın görünen yüzü, ama bunları etkin kullanabilecek yöneticiler ve subaylar olmadan ve sürekli dış borçla mühendislik satın alarak ne elde edilebilir? Osmanlı hükümetleri donanmaya bu kadar kaynak ayırırken tam olarak ne öngörmüşlerdi? Bu kadar uzun bir süre bu kadar ölü bir yatırım yapmakta ısrar edilmesine şaşırmamak elde değil. Muhtemelen Osmanlı İmparatorluğu'nun kuruyup çökmesinde bu "akılsızlığın" ciddi bir etkisi var.


* Emir Yener, "Osmanlı Donanmasında Buhar ve Zırh Devrimi 1830-1876", Toplumsal Tarih, Tarih Vakfı, Haziran 2010, s.54-60

[1] s.54
[2] s.55
[3] Wikipedia'daki Paixhans Gun maddesinde 1822-3 yılları ve General rütbesi belirtiliyor.
[4] Wikipedia'da bu savaş gemileri Caio Duilio ve Enrico Dandolo olarak görünüyor.
[5] s.56
[6] s.57  
[7] Wikipedia'da Mahmudiye maddesi.
[8] Türkçe Wikipedia'da Mecidiye Sınıfı diyor: Dağılma dönemi Osmanlı donanması.
[9] s.57  
[10] s.58 
[11] s.59. Wikipedia'da Ottoman battleship Mesudiye maddesinde "she was the largest casemate warship ever constructed...at the time was considered one of the most powerful warships in the world." deniyor.
[12] s.59
[13] s.60
[14] s.60

Friday, November 5, 2010

Image retrieval with PHP

I developed a Flickr.com related project for an STB. The clients display the "Interesting Photos", allow search and full screen viewing, etc. The server-side coding is done with the PHP. Due to security issues the STB doesn't allow direct access to the outside world. As I didn't want to first download and then serve the images, I needed a method to serve the JPEG images directly. I found the small img.php file listed below works flawlessly:


The key point is not inserting anything outside the PHP block: let the file starts with the "<?php" and ends with the "?>".

Then, the STB clients simply prefix the requested image URL's with "img.php?url=" like this:

img.php?url=http://farm4.static.flickr.com/3587/3617423550_c6c6923569.jpg

Enjoy...

Sunday, October 31, 2010

Çanakkale Üzerinde Bir Şahin: Hans Joachim Buddecke (1890-1918)

Hans Joachim Buddecke* (22 Ağustos 1890 – 10 Mart 1918) erken dönem Alman aslarından bir Birinci Dünya Savaşı uçucusu, "Chef der Flieger auf Galipoli"**. Buddecke, Mayıs 1916'da Prusya Krallığı'nın en önemli askeri madalyası olan Pour le Mérite ile ödüllendirildi: Max Immelmann ve Oswald Boelcke'den sonra bu madalyayı alan üçüncü pilot. Buddecke, Lens, Fransa üzerinde Naval 3, RNAS'a ait Sopwith Camel avcı uçaklarıyla yapılan bir hava savaşında öldü. Asker olan babası, ölümünden sonra 1918'de anılarını "El Schahin" adıyla yayınladı. Önsözde "Bu anılar, İzmir'de bulunduğu sırada yazıldı" diyor. Bu kitabı Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları Bülent Erdemoğlu çevirisiyle yayınladı***. Zaten ben de ondan bu kitap sayesinde haberdar oldum.

Çevirmen, "Askeri havacılığımızın kuruluşunda emeği geçenleri, Kıbrıs'ta Amerikan ambargosu sonucu alçaktan uçmak zorunda kalarak şehit düşürülen Pilot Yüzbaşı Cengiz Topel başta olmak üzere görev başındaki tüm havacılarımız ile görevi sırasında can vermiş havacılarımızı burada saygıyla anmak istiyorum." [1] diyor. Eskişehir konuşlu 112. Filo'nun bir uçucusu olan Hv. Plt. Yzb. Cengiz Topel, 8 Ağustos 1964'de Yunan hücumbotlarına alçak irtifadan F-100D Super Sabre uçağıyla saldırırken uçaksavar ateşiyle düşürüldü. Uçağının kendi attığı bombalardan isabet alarak düştüğü de söyleniyor [2]. "Amerikan ambargosu sonucu alçaktan uçmak zorunda kalarak sehit düsürülmesi" açıklamasının pek doğru olduğunu sanmıyorum: çok hızlı yön değiştiren gemilere güdümsüz bombalarla alçak irtifadan saldırmak garip değil. Zaten Amerikan ambargosu Şubat 1975-Eylül 1978 arasında gerçekleşti.

Kitabın başında Türk askeri havacılığının doğuşunun güzel bir özeti var. Çevirmen, 2008'de Çanakkale'de tesadüfen tanıştığı emekli eczacı Şevki Suda'dan öğrendiklerini yazıyor:
"... babam hep anlatırdı, savaşta Bodege diye bir Alman pilotunu bire bir tanımış." Bunun üzerine 1940 doğumlu Şevki Suda'dan 1888 doğumlu Hüseyin Kazım Suda'dan dinlediklerini anlatmasını rica ettim. Girit'in Hanya kentinde doğan Yargıtay'dan emekli Hüseyin Kazım Suda, Hukuk Fakültesi'nde öğrenciyken 1915'teki Seferberlik'te okulu bitirmeden İstanbul'da askere alınıyor. Rumca bildiğinden, sivil giysili istihbaratçı olarak askerlik görevini yapmaya başlıyor. Çanakkale savaştan dolayı boşaltılınca, Suda ve ailesi Çanakkale'nin kuzeyindeki Özbek Köyü'ne göçüyor. Hüseyin Kazım Bey savaş sırasında herhalde bu taşınma işine yardım için olsa gerek, kısa süreli bir izinle ailesinin yanına geliyor. Bu sırada "Mülazım Bodege"nin hava çarpışmalarının tanığı oluyor....Bodege Çanakkale'de çok bilinen bir adam. Ölüm haberi gelmiş kente. Millet bayağı bir matem yapmış. Kim olduğunu biliyorlar. Çünkü Bodege burada halkın arasında yaşarmış." [3]

Anılar, yazarın Hassa Alayı'nda Teğmen iken "görmek" için İndianapolis'e gitmesiyle başlıyor. Burada ilk uçağını satın alıp kendi kendisine pilotluğu öğreniyor. Buddecke tam da uçak üretimi için bir grup işadamıyla anlaşmak üzereyken Birinci Dünya Savaşı çıkıyor. Vatansever Alman genci kimliğini gizleyerek ülkesine dönüyor ve askeri pilot oluyor: "Indianapolis'te yaşayan tüm Alman aileler, geniş bir salonda toplanarak, Kayzer ve vatan için üç kez "Hurra!" diye bağırdılar. Birbirimize danışarak Almanya'ya nasıl gideceğimizi konuştuk. Yaşlı Amerikalı Almanlar bizim için önemli ölçüde yardım sağlamışlardı. New York'a ilk olarak ben gittim...Benim kadar çok çabalayan yoktu." [4]

Buddecke'nin düşürdüğü 13 uçağın listesi kitapta yok, ama Internet'de var. Kitapta genel olarak tarihlerin ve uçtuğu/düşürdüğü uçak modellerinin belirtilmemesi talihsizlik. Görünüşe göre Fokker Eindecker, Fokker E.III [5], Halberstadt D.II ve Pfalz D.IIIa ile uçmuş.

Buddecke, ilk hava savaşlarını ve Braunschweig Dükü ve Prens August Wilhelm'in ziyaretlerini anlatıyor. Sonra, Türkiye'ye gitmek için gönüllü oluyor ve Aralık 1915-Nisan 1916 arası Gelibolu'da uçuyor: ulaşım çok zor ve yaşam koşulları pek zorlu: "Gelibolu'da büyük bir pilot sıkıntısı vardı. Düşman uçak birlikleri, bombalamak istedikleri her yere sorunsuzca gelebiliyorlardı...İyi pilotlarla donanmış üç Fokker [avcı uçağı], artık kendisini gösterebilirdi. Üç pilot, altı teknisyen ve bir çevirmenden oluşan birliğin yönetimi bana verildi. Gerekli diğer kişilerle araç gereci, kendim bölgeden bulacaktım." [6]

Buddecke, bu dönemde 4 kesin ve 7 olası hava zafer kazanıyor. Osmanlı Hava Kuvvetleri'nin başındaki Erich Serno ile görev yapıyor, denizaltıcı Otto Hersing'den [7] övgüyle bahsediyor ve Liman von Sanders ile tanışıyor. Ikinci düşürdüğü ve Gelibolu'daki ilk kesin başarısından sonra inişini anlatıyor: "Buraya doğru koşusan insanların gözünde, acımayla karışık bir gülümseme vardı. Elerimi, elbiselerimi ve ayakkabılarımı öptüler. "Allah herşeye kadirdir" dediler "...ve Almanlar." O akşam kutlamalar yağdı." [8] O gün düşürdüğü ilk uçak sanıyorum denize düştüğü için "olası" kalıyor. "Bunun [İngilizler'in çekilişinin] duyumunu aldık. Böylece, burada büyük bir savaşım kazanılmış oldu. Aynı gün, bir önceki akşam olanları izlemiş olan bir Türk köylüsü, bana bir tencere yoğurdu armağan etti. Yoğurt çok lezzetliydi." [9] Enver Paşa, Buddecke'nin bir hava zaferine tanık oluyor, onunla tanışıyor ve bir madalya takıyor. [10]

Buddecke Batı cephesine dönünce Jasta 4 ile uçuyor ve üç kesin zafer kazanıyor. Pilotlar arasındaki rekabetten bahsediyor: "Başkasının yine bir tanesini düşürdüğünü duymak, herkesin hoşuna gitmiyordu." [11] Eski dostu Jasta 4 komutanı Rudolph Berthold Jasta 14'ün başına getirilince Jasta 4 komutanı Buddecke oluyor: anılarında bunu belirtmemesi ilginç.

Buddecke Aralık 1916'da Türkiye'ye geri dönüyor: "...yeniden Çanakkale. Gezici sirkimin buraya ulaşması, uzun bir yolculuğun sonunda gerçekleşmişti...Burada dövüşmek, Fransa'da olduğundan değişikti. Orada her şey el altındaydı. Yeni bir uçak için bir söz yetiyordu." [12] Görünüşe göre Buddecke Izmir yakınlarındaki bir Alman filosuna atanıyor ve Gelibolu'dan geçerek yeni görev yerine gidiyor: muhtemelen buradaki uçucularla beraber. Birkaç defa yer değiştirdikten sonra İzmir semalarındaki ilk hava savaşında silahları sorun çıkardığı için uçak düşüremiyor. [13] "Bir telgraf , beni ivedilikle İzmir'e çağırıyordu. "Şehrin üzerinde uçaklar var." Sabah erken, Körfez'deki alana iniş yaptım ve gizlendim. Elde olanların tümüyle kuş kamufle edildi. Bu biçimde iki gün pusuda bekledim. Üç gün sonra..."İzmir'e doğru üç uçak" diye bildirdi." [14] Anladığım kadarıyla Buddecke "sirkini" düşman hava faaliyetleri raporlarına göre konuşlandırıyor. "Şimdi savaş hiç istemediğim biçimde kent üzerinde olacaktı. Tüm uluslardan izleyicilerle dolu bir tiyatro sahnesinde gerçekleşecek bir çarpışmanın sonucunu kimse bilemezdi." [15] Arka arkaya iki zafer kazanarak sahneden yüzünün akıyla çekiliyor. [16] "Üzerimde olan ve görmemiş olduğum bir üçüncü, eve dönüş yolunu tuttu." [17] "İzmir kenti, koruyucusuna değerli bir altın plaket vererek teşekkür etti." [18]

Kitabın son bölümü "Anadolu Manzaraları" başlıklı: Buddecke burada Anadolu içlerine yaptığı uzunca süren bir av gezisinden bahsediyor. İsmini belirtmediği küçük bir kasabada önde gelen bir ailenin evinde kalıyorlar. Hamama gidişlerini, sonrası akşam yemeğini ve yer yatağında yatışlarını anlatıyor. İzmir semalarından düşman uçaklarını söküp atan Alman pilotu misafirperlikle ağırlayan bu ailenin tam olarak bulunması çok hoş olur!

1918 başında Türkiye'den ayrıldıktan kısa bir süre sonra ölen bu kahraman Alman pilotu saygıyla anıyorum. Berlin'e yolum düşerse Invalidenfriedhof Mezarlığı'na gidip mezarını ziyaret edeceğim: "Ruhe in Frieden".


* http://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Joachim_Buddecke
** Osmanlı havacı üniformasıyla güzel bir fotoğrafı: Sanke Card #371
*** Çanakkale Üzerinde Bir Şahin, Hans Joachim Buddecke, Çeviren ve Hazırlayan: Bülent Erdemoğlu, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 1. Baskı, Mart 2009, xxv+123 sayfa

[1] s.vii
[2] http://www.tayyareci.com/hvtarihi/cengiztopel/yerde.asp
[3] s.xxii
[4] s.22
[5] Fokker E.III 345/15, Oblt. Hans Joachim Buddecke:
http://www.mincbergr.net/index.php?page=fokker-e-iii-345-15
[6] s.56
[7] s.63. Bkz. Çanakkale Denizaltı Savaşı,
Otto Hersing, Çeviren: Bülent Erdemoğlu, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 2007
[8] s.76. Muhtemelen 6 Ocak 1916.
[9] s.76
[10] s.81. Muhtemelen 12 Ocak 1916.
[11] s.95
[12] s.105
[13] s.109
[14] s.110
[15] s.111.
[16] s.111. Muhtemelen 30 Mart 1917.
[17] s.111
[18] s.122

Thursday, October 21, 2010

"switch...case" vs "if...else if" for String Handling

I posted to the Devx.com forum a suggestion for handling a string via "switch...case" instead of "if...else if" and asked expert opinion in June 2007:

We use C for developing embedded systems software. A function assigns a function pointer based on the "action_name", see LISTING 1. I don't like such "if...else if" statements although the below one is short and easy-to-follow. Consequently, I replaced the "if...else if" statements to a "switch-case" statement. Certainly, the new code is much longer, see LISTING 2. As I don't use function pointers, but call some static functions there are some other differences. The major issue is deciding what to do. Here, a string holds all the supported actions, namely "s_Actions". The "actions" enum lists the "index" of each "action_name" in this string. For example, "GetCurrentConnectionIDs" "action_name" starts at 17th character. Please note that I separated the action_names with "_".

The advantages of LISTING 2:
1. All the supported actions are clearly listed with the "s_Actions" string.
2. There is only one function call, namely strstr(), to decide what to do instead of N strcmp() calls.
3. The strstr() call works like a hash function as it converts a string to an index. Although, it takes more lines to write, the logic is to closer to how my brain works: I don't think in terms of "if...else if"s because as I know all the supported actions just by looking the "action_name", I decide what to do.

The disadvantages of LISTING 2:
1. It takes more lines and time to develop code.
2. It is necessary to assign "index" numbers manually and updating it may be a boring and error-prone task.

However, I personally prefer LISTING 2 over LISTING 1. What is your opinion? Thanks for your interest.

(All the debug related lines etc are deleted below)


Unfortunately, I haven't received much useful comment. I still believe the technique I suggested is better suited to the embedded systems.

Tuesday, October 12, 2010

Hayat Mezarda, Stratis Mirivilis (1930)

Midilli'li Stratis Mirivilis'in (1890-1969) gözden geçirilmiş baskısı 1930'da çıkmış Hayat Mezarda* romanını Dr. Kriton Dinçmen çevirisiyle okudum. Görünüşe göre başka bir çevirisi de var [1]. Yazar, 1912-22 arasını savaşarak geçirmiş görünüyor: Balkan Savaşları, 1. Dünya Savaşı ve ardından Yunanistan'ın Anadolu'yu işgaline katılmış. Eser, yazarın 1. Dünya Savaşı'nda Makedonya Cephesi'nde savaşırken yasadıklarına dayanıyor: Fransa'nın desteklediği Yunanistan Almanya'nın desteklediği Bulgaristan ile azap verici siper savaşları yapmaktadır. Roman, savaşta alev makinesiyle yanarak ölen Çavuş Andonis Kuçulas'ın anılarından oluşuyor ve Yunanistan'da iki defa uzun süre yasaklanmış. Genel olarak "yönetici" sınıf mensupları pek vasat ve sığ olarak resmedilmiş. Özellikle Midilli Ada Tümeni komutanı "Balafaras" lakaplı General göbekli, iri yapılı, gösteriş seven ve askerlerinin yaşamıyla ilgisiz pek vasat birisi olarak neredeyse karikatür gibi duruyor.

Ege hasreti, firar edenler, kurşuna dizilenler, yoğun topçu saldırıları...Roman, I. Dünya Savası’ndaki siper savaşlarıyla ve o dönemle ilgili ayrıntılarla dolu:

s.129: "Alman tayyarecilerin asker grupları üzerine attıkları demirden ok demetleridir."

s.246: [Bir askere karısından gelen mektuptan alıntı] "... paralar tükendi ve simdi ekmekten yoksunuz. Dört gündür kü, Avranitis'in fırınından ekmek alamıyoruz. Ağırına gitmesin...veresiye almaya son gittiğim defa göz kırptı ve bana dedi: önce sen, bir ara yukarıya çık da ödeşelim sonra da gene veresiye sana yaparım. Allah onun belasını versin...Yeğen Stavriça'nın eliyle sana yazan ben karın Asimenia ve sana buse veriyorum."

s.248: [Firar ettiği sanılan mükemmel asker Zafiru'nun cesedi Fransızlardan kalan fosseptik çukurunda bulunur] "... çukuru tepelemesine doldurduk. O zaman da, bir emir çıktı: angaryaya erler çıkacak, eski tahtaları çekip yan tarafa açılacak yeni bir çukurun üstüne koyacak. Aynı angarya ekibi de, eski çukuru taş ve toprakla doldurup tıkayacak. Laf!..taşları uzaktan getirmek gerek...Öyle olunca da, askerler, ...yasak savarcasına çukuru sadece toprakla örtmüşler...Zafiru işemek için helaya gider. O akşam hepimize konyak dağıtmışlardı...Yeni helaya gideceğine , dosdoğru eskisine gider...Dosdoğru dibe!...boklarla tıkanmış olarak can vermiş....Balafaras'ın şöyle yazdığını düşün: 'Zafiriu müttefik Yunan-Fransız bokları ile kahramanca cebelleşerek ölmüştür. Ve, maalesef şerefli ölüm anında ağzı tıkalı olması nedeniyle 'yasasın vatanımız' diye bağıramamıştır...' "

s. 273: "Başka bir gece Fikos, basının yarısı tıraş olmuş gibi uyanmıştı; basta, herkes bunun bir saka olduğunu zannetti; ancak, biraz sonra, Fikos'un yağ kandilinin tam altında uyumuş olması nedeniyle, kandilden damlayan yağın genç çocuğun saçını üstünde kuruduğu, ve farelerin saçın yağlı kısmını yemiş oldukları anlaşıldı."

s.279: [Bulgar siperlerinden gelen] "Türkçe şarkının sözlerini, biz adalılarla Anadolulular iyi kötü anlıyorduk. Ve, bizlerde şarkıyı kalplerimiz de söyledik...İkinci kez o güzelliği tatmamızdan sonra, üstçavuş bir gece devriyesine, Bulgar tellerine vardıklarında, oraya asmak üzere ve kalın Latin harfleri ile "achk olsun, merakli kardach" yazılı bir levhayı verdi...[Şiddetli bir Fransız topçu saldırısından sonra] Şarkıya gelince...bir daha hiç duyulmadı. Karşıdaki şarkı öldürüldü. Kaç defa ön siper tümsekliğine tırmandık...her gece yerlerimizi alıp bekliyorduk...Bir daha...hiç...ama hiç o şarkıyı duymadık."

s.280: "Türkçe bilen pek çok Ayvalıklı ve Edremitli arkadaş yavaş yavaş abrimize sızıp [Firar edip Yunan siperlerine kaçan Bulgar asker] Petrof'un ağzından firar öyküsünü öğrenmeye geliyorlar. O da üşenmiyor ve her yeni gelene yeniden bastan aşağı tüm ayrıntıları ile anlatıyor."

s. 285: "Kendisi [Onbaşı yardımcısı Dimitratos] üç çocuk babası ve evlidir. Birgün karısına söyle bir mektup yollamış. "Sevgili karım. Dört çocuk babası olan askerler siperden kurtulurlar...ne yapıp yap, bir an önce bizim çocukların sayısını tamamla...Sonuç: gönüllü deyyusluk, gönülsüz ölümden evladır...Kasap Apostal'a git ve bu hususta bana yardımcı olması için benim de ricacı olduğumu söyle...Şayet de, -inanmıyorum, ya - bu konuda zorluk çıkaracak olursa, benim de, -simdi ilk kez açıklıyorum- kendi izni olmadan kendisine aynı yardımı yapmış olduğumu söyle. Tereddütleri varsa, Mirgula'ya sorarsa öğrenir..." Sansür, mektubu Alay'a göndermiş."

s.333: "Bölüğün ve bütün alayın içinde tuhaf bir skandal patladı. Dünden beri herkes bundan söz ediyor. Arkadaşım Dimitratos'un siperimizde [para karşılığında] hasta ve sakat üretmekte olduğu anlaşıldı....Soruşturmayı yürüten üsteğmen, hem sırt çantasını hem de yuvasını karıştırmış. "İş"ine ait pek çok ıvır zıvıra rastlamış...Kükürtlü öyle sigaraları vardı ki, hekime ciddi bir hastalığı düşündüren arazlı bir öksürüğe neden oluyordu. Erler kendisine "usta" takma adını vermişler ve hiçbiri kendisini ihbar edemiyormuş."

Ufak tefek Türkçe hataları kitabin tadını biraz bozsa da [2] Egeli bir yazarın 1. Dünya Savası’nı resmedişi kesinlikle okumaya değer.

* Hayat Mezarda! Savaşın Kitabı, Stratis Mirivilis , Çev. Kriton Dinçmen, Arion Yayınevi, 2.Baskı, İstanbul, 2006 [Kitabın adı kapakta "Hayat Mezarda! gençlik siperlerde -savasın kitabı-", iç sayfalarda "Hayat Mezarda!..", "Hayat  Mezarda!.. -Savasın Kitabı-" ve Arion Yayınevi web sitesinde "Hayat Mezarda" olarak görünüyor.]
[1] Mezarda Hayat, Stratis Mirivilis , Çev. Nevzat Hatko, Can Yayınları, 1.Baskı, İstanbul, 2008 [Bu başlık romanın İngilizce adı "
Life in the Tomb" ile uyumlu gibi duruyor]
[2] Örneğin s.337'de "istdiğimin" sanıyorum "istediğinin" olacak.

Tuesday, January 5, 2010

Merhaba Turkey: American Military in Turkey

I accidentally found a web site dedicated to the US military personnel served in Turkey: Merhaba Turkey: "These are the stories of those whose lives changed while serving in the American Military in Turkey". Basically it lists the names of service men, where and when did they serve in Turkey and their memories. I like the site very much! For example, read the following interesting anecdote of SSGT Steve Slezak who served in Diyarbakir in 1970/1:

"I went to work at the radio station for my shift, as usual, which
went into the night hours. Sirens going off, and a call from the Air
Police informed me that the base was under attack from Kurdish
bandits...the guys who looked like they were right out of a grade-B
Arabian movie. They had come down in force, to steal copper out of the
radar emplacements (from what I was told). The copper was sold
downtown."

Plus, Lt. Neil S. Reyer, USAF wrote an article on the "Kordon Hotel" he helped to launch in Izmir in 1966: Izmir's Kordon Hotel - The Beginnings, A2/C Lewis B. Culkin Jr, USAF shared his memories of Trabzon in 1958/9 and A/2C Charles Sibert, USAF submitted a lenghty article on Incirlik Air Base, Adana detailing his service there between March 29, 1958 - January 10, 1960 with a lot of photos. Note that Mr Sibert is looking for Seyit Demirel, Turkish Air Force from Izmir who was sent to Dreux Air Base, France in 1960 for radio training.

I think the photos of this site is very interesting: there are many photographs of Turkey shot between 1950s-70s.